Szkoła Podstawowa im. Jana Brzechwy w Borkowie

Poradnik dla rodziców

DRODZY RODZICE!

Telefon komórkowy to niewątpliwie nieodłączny atrybut życia ludzi we współczesnym świecie. Telefony komórkowe posiadają nie tylko dorośli, swój własny telefon ma większość dzieci i młodzieży.

Drodzy rodzice, zwracajcie uwagę na to, jak wasze dzieci korzystają z telefonu komórkowego, pamiętajcie, są bardzo uzależniające. Ponadto dzieci i młodzież niezbyt rozważnie i ostrożnie z nich korzystają i często nie zdają sobie sprawy z zagrożeń płynących z nadmiernego i nieodpowiedniego ich używania.

Dając dziecku telefon komórkowy, ustalcie zasady:

  • wybór telefonu – jeśli telefon ma służyć wyłącznie do kontaktu z rodzicami (rozmowy telefoniczne, sms-y), wybierzcie tradycyjny telefon zamiast smartfonu. Zdecydujcie, czy wolicie telefon na kartę czy abonament. Nie pozwólcie na przekraczanie miesięcznych wydatków związanych z telefonem.
  • blokady – zablokujcie w telefonie możliwość dzwonienia i wysyłania sms-ów pod numery, które generują wysokie koszty. Możesz zablokować również niechciane połączenia przychodzące.
  • kontrola rodzicielska - w sklepie z aplikacjami włączcie opcję „kontrola rodzicielska", by zdecydować, jakie aplikacje wasze dziecko może instalować w telefonie (w systemie IOS funkcja ta dostępna jest też w ustawieniach telefonu). Zwróćcie uwagę na PEGI przy aplikacjach – cyfry oznaczają wiek, od którego zaleca się korzystanie z danej aplikacji – możecie zaznaczyć, na które zezwalacie.
  • internet – jeśli w telefonie waszego dziecka jest internet, zdecydujcie, czy ma być udostępniany tylko w ramach sieci wi-fi, czy wolicie, by dziecko miało stały dostęp do internetu. Pamiętajcie, żeby ustalić zasady korzystania z internetu – wiele treści, które znajdują się w sieci, jest nieodpowiednich i niebezpiecznych dla dziecka.
  • czas korzystania z telefonu – ustalcie, kiedy dziecko może korzystać z telefonu, a kiedy telefon musi być wyłączony, np. musi być wyłączony w szkole, podczas rodzinnych posiłków i w porze snu. Sami przestrzegajcie tych reguł, by dawać dziecku dobry przykład. Ustalcie przez ile czasu dziennie/tygodniowo dziecko może korzystać z telefonu dla rozrywki (np. tylko w weekendy, tylko w podróży itd.).
  • bezpieczeństwo – wytłumaczcie dziecku, że nie może odbierać telefonów z nieznanych numerów i odpisywać na sms-y od nieznanych mu osób.
  • dobre maniery – przekażcie dziecku zasady savoir-vivre dotyczące korzystania z telefonu: nie wolno robić zdjęć i publikować ich w Internecie bez wiedzy i zgody osób na nich się znajdujących, nie wolno używać telefonu i internetu do ośmieszania lub obgadywania innych ludzi, unikamy rozmów przez telefon w miejscach publicznych (choć odbieramy telefon od rodziców !).
  • kontrola – ponieważ sprawują Państwo prawną opiekę nad małoletnim, odpowiadają Państwo za działalność Waszych dzieci również w sieci. Kontrolujcie to, z kim i w jaki SPOSÓB KOMUNIKUJE SIĘ Wasze dziecko, jakie treści czyta, ogląda, udostępnia.
  • konsekwencje złamania umowy – uprzedź dziecko, że jeśli zauważysz, że korzysta z telefonu nieodpowiedzialnie lub spędza nad nim zbyt dużo czasu, będzie miało przymusowy „odwyk" od telefonu (np. 2 tygodnie).

Telefon komórkowy jest wspaniałym i bardzo przydatnym wytworem najnowszej technologii. Jednak tak, jak z każdego dobrodziejstwa cywilizacji, również z telefonów komórkowych należy korzystać rozważnie, celowo i świadomie. Nauczcie swoje dzieci bezpiecznego korzystania z tego dobrodziejstwa!

Wszystkich rodziców, którzy chcieliby się dowiedzieć więcej na temat niebezpieczeństw czyhających na dzieci w Internecie oraz tych, którzy chcieliby poznać skuteczne metody na wyeliminowanie zagrożeń, zapraszamy na polecane strony:

fdds.pl – oficjalna strona Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę

www.saferinternet.pl – oficjalna strona projektu Komisji Europejskiej, realizowanego w Polsce przez konsorcjum: Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę i Naukowa Akademicka Sieć Komputerowa

www.dzieckowsieci.pl - strona kampanii "Chroń dziecko w sieci", która ma na celu przestrzec rodziców przed konsekwencjami kontaktów dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym ze szkodliwymi treściami w Internecie i wskazać im, jak ograniczyć ryzyko takich kontaktów.

fundacja.orange.pl/kurs/ - Bezpiecznie Tu i Tam - kurs internetowy dla rodziców

W razie pytań, potrzeb służymy pomocą i radą

Emilia Bednarska – pedagog

Monika Cybulska - psycholog




BEZPIECZNE WAKACJE – PORADY DLA RODZICÓW

Drodzy Rodzice,

Lato, wakacje to okres sprzyjający zabawie, spotkaniom z rodziną i przyjaciółmi, to czas na odpoczynek tak wyczekiwany przez dzieci i dorosłych. Aby wszyscy mogli się w pełni cieszyć z tego letniego wypoczynku, pamiętajmy o kilku podstawowych zasadach, które pomogą miło i bezpiecznie spędzić wakacje.

Często dzieci spędzają wakacje w miejscu zamieszkania zostając przez kilka godzin bez opieki rodzica bądź opiekuna

  • Naucz swoje dziecko, aby podczas Twojej nieobecności w domu nie otwierało drzwi nieznajomym.
  • Zwróć uwagę na sposób bezpiecznego przechowywania kluczy od mieszkania, którymi dysponuje dziecko.
  • Nie ujawniaj swoim pociechom miejsc przechowywania wartościowych przedmiotów.
  • W domu, obok telefonu, pozostaw informację z odnotowanymi numerami telefonów do pracy rodziców. Warto również wskazać numery do: Policji, Pogotowia Ratunkowego i Straży Pożarnej. Wskaż, jak należy przeprowadzać rozmowę telefoniczną w sytuacji zawiadomienia o niebezpieczeństwie (przedstawienie się, udzielenie informacji o adresie, rodzaju niebezpieczeństwa).

Bezpieczny INTERNET

  • Odkrywaj wspólnie z dzieckiem Internet i jego zasoby. Spróbujcie znaleźć strony, które mogą zainteresować Wasze pociechy, a następnie zróbcie listę przyjaznych im stron. Jeśli Wasze dziecko sprawniej niż Wy porusza się po Sieci, nie zrażajcie się – poproście, by było Waszym przewodnikiem po wirtualnym świecie.
  • Naucz dziecko podstawowych zasad bezpieczeństwa w Internecie. Uczul dziecko na niebezpieczeństwa związane z nawiązywaniem nowych znajomości w Internecie. Podkreśl, że nie można ufać osobom poznanym w Sieci, ani też wierzyć we wszystko co o sobie mówią. Ostrzeż dziecko przed ludźmi, którzy mogą chcieć zrobić im krzywdę. Rozmawiaj z dzieckiem o zagrożeniach czyhających w Internecie i sposobach ich unikania.
  • Rozmawiaj z dziećmi o ryzyku umawiania się na spotkania z osobami poznanymi w Sieci. Dorośli powinni zrozumieć, że dzięki Internetowi dzieci mogą nawiązywać przyjaźnie. Jednakże spotykanie się z nieznajomymi poznanymi w Sieci może okazać się bardzo niebezpieczne. Dzieci muszą mieć świadomość, że mogą spotykać się z nieznajomymi wyłącznie w towarzystwie przyjaciół, dorosłych i zawsze po uzyskanej zgodzie rodziców.
  • Naucz swoje dziecko ostrożności przy podawaniu swoich prywatnych danych. Dostęp do wielu stron internetowych przeznaczonych dla najmłodszych wymaga podania prywatnych danych. Ważne jest, aby dziecko wiedziało, że podając takie informacje, zawsze musi zapytać o zgodę swoich rodziców. Dziecko powinno zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie może przynieść podanie swoich danych osobowych. Ustal z nim, żeby nigdy nie podawało przypadkowym osobom swojego adresu i numeru telefonu.
  • Naucz dziecko krytycznego podejścia do informacji przeczytanych w Sieci. Wiele dzieci używa Internetu w celu rozwinięcia swoich zainteresowań i rozszerzenia wiedzy potrzebnej w szkole. Mali internauci powinni być jednak świadomi, że nie wszystkie znalezione w Sieci informacje są wiarygodne. Naucz dziecko, że trzeba weryfikować znalezione w Internecie treści, korzystając z innych dostępnych źródeł (encyklopedie, książki, słowniki).
  • Bądź wyrozumiały dla swojego dziecka. Często zdarza się, że dzieci przypadkowo znajdują się na stronach adresowanych do dorosłych. Bywa, że w obawie przed karą, boją się do tego przyznać. Ważne jest, żeby dziecko Ci ufało i mówiło o tego typu sytuacjach; by wiedziało, że zawsze kiedy poczuje się niezręcznie, coś je zawstydzi lub przestraszy, może się do Ciebie zwrócić.
  • Zgłaszaj nielegalne i szkodliwe treści. Wszyscy musimy wziąć odpowiedzialność za niewłaściwe czy nielegalne treści w Internecie. Nasze działania w tym względzie pomogą likwidować np. zjawisko pornografii dziecięcej szerzące się przy użyciu stron internetowych, chatów, e-maila itp. Nielegalne treści można zgłaszać na policję lub do współpracującego z nią punktu kontaktowego ds. zwalczania nielegalnych treści w Internecie – Hotline’u (www.dyzurnet.pl). Hotline kooperuje również z operatorami telekomunikacyjnymi i serwisami internetowymi w celu doprowadzenia do usunięcia nielegalnych materiałów z Sieci.
  • Zapoznaj dziecko z NETYKIETĄ – Kodeksem Dobrego Zachowania w Internecie. Przypominaj dzieciom o zasadach dobrego wychowania. W każdej dziedzinie naszego życia, podobnie więc w Internecie obowiązują takie reguły: powinno się być miłym, używać odpowiedniego słownictwa itp. (zasady Netykiety znajdziesz w serwisie oraz na stronie www.sieciaki.pl) Twoje dzieci powinny je poznać (nie wolno czytać nie swoich e-maili, kopiować zastrzeżonych materiałów, itp.).
  • Poznaj sposoby korzystania z Internetu przez Twoje dziecko. Przyjrzyj się jak Twoje dziecko korzysta z Internetu, jakie strony lubi oglądać i jak zachowuje się w Sieci. Staraj się poznać znajomych, z którymi dziecko koresponduje za pośrednictwem Internetu. Ustalcie zasady korzystania z Sieci (wzory Umów Rodzic-Dziecko znajdziesz na stronie www.sieciaki.pl) oraz sposoby postępowania w razie nietypowych sytuacji.
  • Pamiętaj, że pozytywne strony Internetu przeważają nad jego negatywnymi stronami. Jest on doskonałym źródłem wiedzy, jak również dostarczycielem rozrywki. Pozwól swojemu dziecku w świadomy i bezpieczny sposób w pełni korzystać z oferowanego przez Sieć bogactwa.

W okresie wakacji dzieci najchętniej wypoczywają nad wodą, dlatego porozmawiaj ze swoim dzieckiem, aby:

  • Kąpało się tylko w miejscach odpowiednio oznaczonych i pod opieką dorosłych.
  • Nie wchodziło do wody wbrew zakazom ratownika, oraz w czasie, kiedy wywieszona jest czerwona flaga.
  • Nie wchodziło do wody bezpośrednio po obfitym posiłku, czy też dłuższym opalaniu się.
  • W czasie kąpieli nie krzyczało i dla zabawy nie wzywało pomocy, jeśli faktycznie nie jest mu potrzebna.
  • Przed wejściem do wody ochłodziło całe ciało wodą.
  • Przy użytkowaniu sprzętu wodnego (kajak, rower wodny, skuter itp.) bezwzględnie zakładało kapok.
  • Pływając na materacu nie odpływało zbyt daleko od brzegu.
  • Nie skakało do płytkiej wody o niezbadanym dnie.

Jeśli dzieci są w wodzie miejcie nad nimi ciągły nadzór, również wtedy gdy potrafią pływać - zwykłe zachłyśnięcie wodą może skończyć się utonięciem.

Jeśli wybierasz się z dzieckiem w góry:

  • Dostosuj ubiór i obuwie do panujących warunków atmosferycznych. Pamiętaj – pogoda w górach jest bardzo zmienna!
  • Przed wyprawą zaopatrz dziecko w mapę. Zapoznajcie się z mapą terenu dobierając długość i trudność szlaku turystycznego do możliwości najsłabszych uczestników wycieczki.
  • Wychodząc ze schroniska na szlak turystyczny poinformuj o tym jego pracowników podając planowaną trasę przemarszu oraz przewidywany czas powrotu. Zgłoś również swój powrót.
  • Jeśli masz ze sobą telefon komórkowy zapisz w nim numer alarmowy GOPR/TOPR 601-100-300
  • Zabierz ze sobą zestaw pierwszej pomocy, zwłaszcza do opatrywania ran i unieruchomienia złamanych lub zwichniętych kończyn, a także latarkę i gwizdek do sygnalizacji miejsca pobytu.

 

Pamiętaj o możliwości wpisania do telefonu komórkowego literowego zapisu: I.C.E. lub ICE

- skrót informujący do kogo powinni zadzwonić ratownicy w razie nagłego wypadku.

 

 

Telefony alarmowe do służb ratunkowych

  • Europejski Numer Alarmowy – 112
  • Policja – 997
  • Straż Pożarna – 998
  • Pogotowie Ratunkowe – 999
  • WOPR - +48 601 100 100
  • TOPR - +48 601 100 300, +48 182 063 444
  • GOPR - + 48 601 100 300
  • Straż Gminna/Miejska - 986

 

Życzymy rodzicom oraz dzieciom samych ciepłych dni, miłych chwil z przyjaciółmi i rodziną, a także wesołych i bezpiecznych zabaw podczas wakacji.

Rada Pedagogiczna ZS-P w Borkowie


AKCEPTACJA W RODZINIE JAKO WYZNACZNIK DOBREGO FUNKCJONOWANIA DZIECKA

Rodzina jest pierwszym naturalnym środowiskiem wychowawczym dziecka, w którym uczy się ono życia. Rodzice mogą wpływać na swoje pociechy jedynie poprzez codzienne bycie z nimi, poprzez przytulanie, czytanie bajek, rozmowę. Ukazując własne postawy, sposób patrzenia na świat i innych mogą kształtować w młodym człowieku poszanowanie do otaczającej rzeczywistości i samego siebie (do swojego ciała, osobowości) i jednocześnie strzec przed wpływem czynników zewnętrznych (otoczenia).

Wsparcie rodziców jest nieodzowne do prawidłowego rozwoju młodego człowieka, jedynie w ten sposób można dziecko ustrzec przed szeroko rozumianymi zaburzeniami (samookaleczenie, anoreksja, zachowania opozycyjno-buntownicze), uzależnieniami i złym wpływem środowiska.

Mimo, iż dzieci będące w okresie dorastania pozornie nie chcą tego kontaktu, to w rzeczywistości potrzebują go bardziej niż kiedykolwiek.

Często podczas rozmów z uczniami w szkolnym gabinecie można usłyszeć:

-"tata obiecał mi kupienie nowego laptopa, gdy poprawię oceny, tylko mi na tym laptopie nie zależy..."

Uczniowie zapytani o to, co byłoby dla nich ważniejsze, bardziej atrakcyjne, niemalże zgodnie podają, że kontakt z rodzicem (wspólne kino, rozmowy o obejrzanym filmie, wspólne naprawienie, jakiegoś domowego sprzętu). Proszeni o podanie przykładów, co mogą ich zdaniem zrobić w celu zmienienia, poprawienia relacji z rodzicami wykazują dużą kreatywność. Jest jednak spora część uczniów, która czuje się bezradna, gdyż dokonali licznych prób, które pozostały bez odzewu ze strony bliskich lub przyniosły krótkotrwałe rezultaty.

Niestety, nadal istnieje spora część dorosłych, która ulega schematom myślowym:

  • skoro nie ma najlepszych stopni, to jest do niczego,
  • dziecko samo przyjdzie, gdy będzie chciało i poprosi o przytulenie,
  • jak mu będzie źle to powie,
  • dziecka nie można rozpieszczać, bo wyrośnie na mazgaję,
  • nie ma o czym rozmawiać z takim gówniarzem, niech dorośnie, itp.

Takie myślenie w znaczący sposób utrudnia budowanie prawidłowej relacji z dzieckiem. Rodzic stawia się w pozycji hierarchicznej wyżej a dziecko jest usytuowane niżej, jako jednostka, która ma zabiegać o uwagę rodziny.

Bezwarunkowa miłość i akceptacja są niezbędnym warunkiem do prawidłowego rozwoju dziecka, jego poczucia własnej wartości i poczucia bezpieczeństwa.

Dzieci, które czują się niekochane i nieakceptowane przez rodziców i innych członków rodziny niewątpliwie nie są szczęśliwe.

Młody człowiek, który czuje się niekochany już od najmłodszych lat wzrasta z niskim poczuciem własnej wartości, która wpływa na zaniżoną samoocenę i poczucie, że nie zasługuje na miłość "skoro jestem tak beznadziejny". Osoby takie czują się znacznie mniej wartościowe od innych, a ich prawidłowy rozwój psychiczny jest utrudniony.

Osoby o niskim poczuciu własnej wartości nawet mając wysokie możliwości intelektualne, będąc jednostkami kreatywnymi i posiadającymi szerokie horyzonty myślowe nie wykorzystują w pełni swoich potencjalnych możliwości, gdyż lęk przed poniesieniem porażki i kolejnym odrzuceniem ze strony rodziców (bądź też brakiem udzielenia wsparcia) jest zbyt duży i paraliżuje przed działaniem. Dlatego tak istotne jest zapewnienie przez rodziców prawidłowego rozwoju emocjonalnego swoim dzieciom.

Brak prawidłowych więzi rodzinnych, akceptacji i poczucia wsparcia powoduje, iż zachowanie dziecka zaczyna odbiegać od przysłowiowej normy. Dzieje się tak, gdyż dziecko tak bardzo pragnie miłości rodziców, iż zaczyna w tylko dla siebie zrozumiały sposób wołać o ich uwagę. Możemy wtedy wśród młodych zaobserwować między innymi tendencję do samookaleczeń, zachowań opozycyjno - buntowniczych (bierny bądź czynny opór, wzrost agresywności), anoreksji.

Badania z ostatnich lat dowodzą, iż postać niebezpiecznej choroby niemalże już społecznej przybierają zaburzenia odżywiania. Warto zwrócić uwagę przede wszystkim na anoreksję, gdyż jest to choroba, która przede wszystkim wynika z nieprawidłowych relacji rodzinnych, a którą można coraz częściej obserwować wśród młodych dziewcząt. Według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia Anorexia nervosa (występująca także pod nazwami: anoreksja psychiczna, jadłowstręt psychiczny, brak łaknienia) definiowana jest jako zaburzenie jedzenia, które charakteryzuje celowa utrata masy ciała wywołana świadomie i podtrzymywana przez pacjenta. Występuje najczęściej u dziewcząt w okresie pokwitania i u młodych kobiet. Zdarza się także u chłopców przed osiągnięciem dojrzałości i młodych mężczyzn oraz u dzieci przed okresem pokwitania i dojrzałych kobiet aż do okresu menopauzy.

Zazwyczaj stwierdza się niedożywienie różnego stopnia z wtórnymi zmianami hormonalnymi i metabolicznymi oraz zaburzenia funkcjonowania organizmu. Do objawów anoreksji należą ponadto: ograniczenia w diecie, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, prowokowanie wymiotów, systematyczne przyjmowanie leków o właściwościach przeczyszczających i tłumiących łaknienie oraz środków moczopędnych. Niezależnie od tego, jak brzmi naukowa definicja anoreksji istotne jest to, że jest to choroba, w której ciało staje się symbolem zwycięstwa, zapracowania i zasłużenia na podziw i miłość, których przed wystąpieniem symptomów choroby osoby nie doświadczały w domu rodzinnym. Poniżej przytoczone zostały wypowiedzi anorektyczek, które same w sposób otwarty mówią o powodach rozwoju i choroby:

Julka: "(...) Wpadłam w anoreksję....Ona dała mi bardzo dużo. Ojciec się zaczął znów o mnie troszczyć, jak o małą dziewczynkę. Byłam ważna, najważniejsza. Odwiedzali mnie w szpitalach, dzwonili, mówili wreszcie, że mnie kochają. Nadal trudno mi zaakceptować swój normalny wygląd. Boję się życia, ludzi. Boję się, że zawsze już będę musiała walczyć o miłość. Potrzebuję tego, żeby ktoś mnie kochał i boję się. Tak naprawdę tylko babcia mnie kochała i tata, jak byłam mała - tęsknię do tego bezpieczeństwa i ciepła, ale babcia nie żyje, a ja niestety nie jestem już małą dziewczynką (...)."

Ania: "(...) Mama jest dobrą kobietą, ale nie umie kochać - no może poza wyjątkiem siebie. Może po prostu kocha tylko to, co idealne, a sama się za taką uważa. Mi nigdy nie powiedziała, że mnie kocha i chce. Ja nie jestem idealnym dzieckiem, które sobie wymarzyła. Taty też nie kocha, bo nie jest idealny.

-Czego Ci brakowało w dzieciństwie?

-Czułości, bliskości i pochwał. Miałam mnóstwo zabawek, potem pomocy szkolnych, ale odczuwałam, że tylko po to, żeby dorównać dzieciom ich znajomych.

-Nawet, gdy byłaś małym dzieckiem rodzice nie tulili Cię, nie brali na kolana?

-Nie, to znaczy tata czasami, jak mama nie widziała. U psychologa tłumaczyli, że to dlatego, żebym wyrosła na pewną siebie, samodzielną dziewczynę (...)."

Edyta: "(...) To był taki chłodny wychów, bez spoufalania się i zabaw -tylko gry i zabawy edukacyjne (...) Pewnie mnie po prostu nie kochali. Jak to zrozumiałam, to tak mi się porobiło w środku jakoś jakby we mnie wszystko zamarzło (...)."

Powyższe wypowiedzi dziewcząt w sposób wymowny ukazują, jak ważna jest prawidłowa relacja w domu zarówno między dzieckiem a rodzicami, jak również między samymi małżonkami. Można także stwierdzić, iż nie tylko osoba cierpiąca na anoreksję potrzebuje pomocy, ale również cały system rodzinny.

Psychologowie podkreślają znaczenie bezwarunkowej akceptacji w procesie wychowania w rodzinie, czyli przyjęcia dziecka i kochanie takim, jakim jest, z pewnymi wadami i ograniczeniami. Ponad to podkreślają, jak ważne jest okazywanie miłości. Warto pamiętać obcując z dziećmi, że czują one intuicyjnie miłość rodzicielską, ale mimo to potrzebują potwierdzenia tej miłości. Dziecko będzie czuło miłość rodzicielską podczas bliskiego kontaktu z rodzicami i dzięki możliwości bezpośredniego doświadczania miłości poprzez wspólne pieszczoty, zabawę i udział w życiu rodzinnym.

Ponadto rodzice mogą wyrażać swoją akceptację dla dziecka poprzez szanowanie oryginalnych cech osobowościowych dziecka i pozwalając mu na działania, zdobywanie osobistych doświadczeń i korzystania z dostosowanej do jego wieku rozwojowego swobody. Umożliwia to wykształcenie się niezbędnego do prawidłowego funkcjonowania poczucia autonomii. Umiejętne prowadzenie dziecka i pomaganie mu w kształtowaniu własnej tożsamości jest niezbędne, pozwala również na prawidłowy rozwój samokontroli i socjalizacji przyszłego dorosłego.

Warto pamiętać, że żadne zaburzenia (anoreksja, agresja itp.) nie rozwijają się nagle w okresie adolescencji, ich źródło tkwi już w okresie wczesnego dzieciństwa.

Literatura:

1. Abraham S., Llewellyn -Jones D.: Anoreksja, bulimia, otyłość. Warszawa 1995.

2. Philip C. Kendall : Zaburzenia okresu dzieciństwa i adolescencji, Gdańsk 2004.

3. Kozak A., Kozak G.: Cechy osobowości i obraz siebie pacjentek z jadłowstrętem psychicznym (anorexia nervosa), Na: http://www.psychologia.net.pl

4. Szurowska B.: Poziom akceptacji w rodzinach anorektycznych,

Na: http://www.psychologia.net.pl

5. Szurowska B.: Z anoreksją można wygrać, Na: http://www.psychologia.net.pl

6. Szurowska B.: Wychowanie w rodzinie, a przyczyny anoreksji,

Na: http://www.psychologia.net.pl

7. Szurowska B.: Anoreksja jako reakcja na niewłaściwe wychowanie w rodzinie,

Na: http://www.psychologia.net.pl

8. Witkowska -Ulatowska H.: Jedzenie -wróg mojej córki, W: Uroda 2001 nr 9.

9. Ziemska M.: Postawy Rodzicielskie, Warszawa 1969.

10. Ziółkowska B.: Anoreksja w okresie adolescencji część I, W: Remedium Lipiec -Sierpień 2004.


 

Strata zwierzątka – jak pomóc dziecku przeżyć żałobę po stracie przyjaciela

- Mamo, mój chomik umiera! – powiedziała z paniką moja córka.

- Chomiki żyją 2- 3 lata. Nasz ma już 2,5 roku. Jest stary i przyszedł czas aby odpoczął – odpowiedziałam.

-Mamo, co mam robić?

- Delikatnie pogłaszcz go, niech poczuje, że jesteś z nim i go kochasz.

Minęło kilka dni i usłyszałam wołanie córki – Mamo - jej głos się załamał.

Wiedziałam…Chomik umarł. Usiadłam obok córki, przytuliłam i miałam wielką ochotę obronić ją przed bólem. Jak najszybciej rozprawić się z sytuacją.

-To straszne – powiedziałam.

Odpowiedziała mi cisza przerywana szlochem.

- Kiedy odchodzi ktoś z kim byliśmy związani, kim się opiekowaliśmy, z kim się bawiliśmy jest nam strasznie smutno – powiedziałam.

Nie pamiętam co córka mówiła. Lekki uśmiech wywołało wspomnienie, gdy powiedziałam:

- Pamiętasz, jak uroczo wyglądał, kiedy ziewał? Miał taką słodziutką mordkę.

Tak zaczęły się wspomnienia śmiesznych historii z udziałem chomiczki „Śnieżynki”.

W pewnym momencie córka powiedziała:

- Śnieżynka żyłaby, gdybyśmy się nie przeprowadzili.

-Przeprowadzka nie miała wpływu na długość życia chomika. Śnieżynka była już stara. Nadszedł jej czas.

Wtedy sięgnęłam po książkę. U. Nilsson, A-C. Tidholm „Żegnaj, panie Muffinie”.

Zaczęłam czytać… Czytałam córce książkę każdego dnia, przez cały tydzień.

Kiedy uporała się z żałobą po stracie chomika nad jej biurkiem stanęła fotografia Śnieżynki.

Minęło 2,5 roku córka czasami mówi, że wspomina Śnieżynkę. Ja natomiast przyrzekłam sobie, że nie kupię już zwierzątka, które żyje 2-3 lata…. i… wzięliśmy ze schroniska kotkę.

Śnieżynka

Kulka

Rozmawiając z córką wzorowałam się na książce „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły” A. Faber i E. Mazalish.

 

Źródło: A. Faber, E. Mazalish, Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły, s.24-25

 

Autor: Żaneta Łukaszewicz-Kuffel

 


 

Drodzy Rodzice,

Chcieliśmy polecić Wam do obejrzenia razem z dziećmi animowany film na temat zagrożeń, który powstał w ramach kampanii społecznej GADKI dotyczącej profilaktyki wykorzystywania seksualnego dzieci – www.gadki.fdn.pl.

Rozmawiaj ze swoim dzieckiem, a możesz je ochronić przed wykorzystywaniem seksualnym. Fundacja stworzyła dla Ciebie bazę wiedzy o tym, jak w prosty sposób rozmawiać z dzieckiem o jego bezpieczeństwie.

 

BEZPIECZEŃSTWO DZIECKA

Potrafimy rozmawiać z dziećmi na temat zasad bezpieczeństwa na ulicy czy w domu, a jednak wielu z nas obawia się rozmów na temat bezpieczeństwa wobec wykorzystywania seksualnego. I ja osobiście ten strach doskonale rozumiem. Sam mam obawy, że rozmowa na takie tematy, może niepotrzebnie wystraszyć dziecko i doprowadzić do tego, że dziecko zacznie się na przykład bać przytulać do jakiekolwiek dorosłego. Bo uzna innych dorosłych za zagrożenie. A przecież nie o to nam chodzi, prawda?

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę jest świadoma oporów jakie mają rodzice i zgadza się, że należy być w tym temacie delikatnym. Dlatego też stworzyli oni GADKĘ, czyli czyli pięć zasad bezpieczeństwa, nie nawiązujących bezpośrednio do tematyki wykorzystywania, a jednak pozwalających nauczyć dziecko podstawowych zasad bezpieczeństwa. Wszystkie poniższe zasady pochodzą ze strony www.gadki.fdn.pl:

1. GDY MÓWISZ „NIE”, TO ZNACZY „NIE”

„Dziecko ma prawo powiedzieć „nie” – także bliskiej i znanej osobie, nawet komuś z rodziny. Taki komunikat powinien być akceptowany i szanowany przez osoby dorosłe. Pokazuje on, że dziecko potrafi postawić granice i sprawuje kontrolę nad swoim ciałem. Zdarza się czasem, że musisz postąpić wbrew woli dziecka, aby zapewnić mu bezpieczeństwo, np. kiedy przechodzicie przez ulicę lub kiedy uważasz, że już pora położyć się spać. Wyjaśnij wtedy dziecku, dlaczego konkretne działanie jest konieczne. Jeżeli dziecko jest w stanie powiedzieć „nie” swoim najbliższym, bardziej prawdopodobne jest, że powie „nie” komuś obcemu w zagrażającej sytuacji.”

Polecam też tekst Sprzeciwy, z których powinniśmy być dumni. Musimy pamiętać, że dziecko, które jest zbyt posłuszne i zbyt potulne, bo nigdy nie pozwolono mu się sprzeciwić, może mieć problemy również ze sprzeciwieniem się obcej osobie.

2. ALARMUJ, GDY POTRZEBUJESZ POMOCY

„Ta zasada dotyczy bezpośredniego zagrożenia, kiedy ważna jest błyskawiczna reakcja i dziecko powinno natychmiast wezwać pomoc. Odnosi się to także do spraw, które niepokoją dziecko i sprawiają, że czuje się smutne lub przestraszone. Wyjaśnij mu, że zawsze powinno zwrócić się do osoby dorosłej, której ufa. Przypomnij dziecku, że niezależnie od problemu, to nie ono jest winne i nie będzie miało kłopotów dlatego, że poprosi o pomoc. Zaufaną osobą może być rodzic, ale to może być także nauczyciel, starszy brat lub siostra albo mama czy tata najlepszego przyjaciela. Może to być także konsultant Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży – 116 111.

Wskazówka dla rodziców:
Czasem może być tak, że dziecko zwróci się o pomoc, a ktoś mu np. nie uwierzy lub nie zareaguje w odpowiedni sposób. Warto uprzedzić dziecko, że jeżeli zdarzy się coś złego lub niepokojącego, powinno szukać pomocy tak długo, aż ktoś go wysłucha i udzieli wsparcia.”

Szczególnie tą wskazówkę warto sobie wziąć do serca. Niestety słyszałem już historie dorosłych ludzi, którym nikt nie uwierzył, gdy były dziećmi i ich krzywda dalej trwała, a oni stracili wolę walki.

3. DOBRZE ZROBISZ, MÓWIĄC O TAJEMNICACH, KTÓRE CIĘ NIEPOKOJĄ

„Pomóż dziecku zrozumieć, że rozmawiając o niepokojących sprawach, nie narobi sobie kłopotów. Wyjaśnij mu różnicę między „dobrymi” a „złymi” tajemnicami. Niektóre tajemnice, jak np. prezent – niespodzianka dla siostry czy brata, mogą być dobre. Jednak nikt nigdy nie powinien zmuszać dziecka, aby trzymało w tajemnicy coś, co je niepokoi, smuci lub przeraża! Tajemnice są bronią osób, które chcą skrzywdzić dziecko. Powiedzenie typu: „To nasza mała tajemnica!” jest sposobem na to, aby sprawić, że dziecko będzie milczało. Dziecko nie musi się bać i dochowywać przykrych sekretów. Tajemnice nigdy nie mogą być powodem dyskomfortu dziecka.”

4. KONIECZNIE PAMIĘTAJ, ŻE TWOJE CIAŁO NALEŻY DO CIEBIE

„Wytłumacz dziecku, że nikt nie ma prawa zmuszać go do robienia czegoś, co powoduje dyskomfort – na przykład dotykać intymnych części ciała, przytulać, czy całować w sposób, który sprawia dziecku przykrość lub zawstydza. Jeżeli ktokolwiek próbuje to zrobić, dziecko powinno powiedzieć o tym zaufanej osobie dorosłej.”

5. INTYMNE CZĘŚCI CIAŁA SĄ SZCZEGÓLNIE CHRONIONE

„Wszystkie części ciała okryte bielizną są szczególnie chronione. Nikt nie może prosić dziecka, by pokazało lub pozwoliło dotknąć tych miejsc. Jeżeli ktokolwiek będzie tego próbował, dziecko powinno wiedzieć, że może powiedzieć „nie” i zaalarmować zaufaną osobę. W niektórych sytuacjach, jak np. podczas kąpieli lub w czasie wizyty u lekarza czy pielęgniarki, dotknięcie intymnych części ciała dziecka może okazać się konieczne. Jednak te osoby powinny dokładnie wyjaśnić, dlaczego muszą to zrobić i zapytać dziecko o zgodę.”

COŚ JESZCZE?

Ktoś mógłby zarzucić, że wprowadzenie takich zasad doprowadzi do wychowania małego buntownika. Jednak to jest dokładnie to, o co nam chodzi. Chodzi nam o to, żeby dziecko potrafiło się zbuntować, gdy ktoś go krzywdzi lub gdy ktoś mu zagraża. Musimy je nauczyć, że pojawią się w jego życiu momenty, w których bunt czy sprzeciw będą właściwym zachowaniem. Że nie wszystkiemu musi się podporządkowywać i że musi nauczyć się walczyć o dobro swoje i najbliższych sobie osób. Musimy również pamiętać, że jeśli pozwolimy mu walczyć o swoje, gdy jest jeszcze małe, to ono będzie potrafiło walczyć o swoje także wtedy, gdy będzie starsze.

 

”Najważniejsza rola rodzicielstwa, to kochać i wychowywać swoje dzieci oraz budować w nich uczucie wysokiej samoakceptacji i pewności siebie. Jeśli wychowasz dzieci tak, że będą się wspaniale ze sobą czuły, że będą się palić do ruszenia w świat i zdobycia go, to wypełnisz swą powinność w najwyższym stopniu.”

Brian Tracy

 

Drogi Rodzicu!

Na pewno słyszałeś takie poglądy, że nie należy dziecka zbyt często chwalić, bo staje się zarozumiałe i próżne. Nic bardziej mylnego!

Na drodze rozwoju dziecka, szczególnie w pierwszych 10-12 latach życia, rodzice są dla niego najwyższym autorytetem i to, co mówią, głęboko zapada w jego świadomość.

Dziecko jest BARDZO czułe na pochwały (podobnie jak i na krytykę).

Pomyśl, jak Ty, jako dorosły człowiek, reagujesz, gdy ktoś Cię pochwali? Odczuwasz zadowolenie, a nawet dumę, jeśli te słowa wychodzą od kogoś dla Ciebie ważnego. I masz ogromną chęć zrobić to jeszcze lepiej, bo już wiesz, że na to Cię stać. Pochwała ma ogromną siłę motywującą i dodaje mnóstwo pozytywnej energii. A u dziecka efekt ten jest ZWIELOKROTNIONY.

Pochwała nic nas nie kosztuje (poza odrobiną czasu i zainteresowania poświęconego dziecku).

Często bywa tak, że jak dzieciaczek jest malutki i rozkoszny, to chwalimy go nieustannie. "Jak pięknie mój skarb się uśmiecha!" - do 3-miesięcznego dziecka, "Jak moja żabcia wspaniale chodzi!" - do malucha stawiającego swoje pierwsze, chwiejne kroki, "Moja córeczka już tak pięknie mówi" - chwalimy przed rodziną dziecko, które potrafi wypowiedzieć zaledwie kilka prostych słów.

I bardzo dobrze, że tak jest. Jednak, często tan zapał do chwalenia i entuzjastyczne podejście do osiągnięć dziecka z czasem nam mija, a przecież wiek przedszkolny i szkolny ten okres, kiedy dziecko szczególnie potrzebuje naszej aprobaty i uznania.

Oto co powinieneś robić. Chwal dziecko za każde prawidłowo zrobione zadanie. Chwal za każdą dobrą ocenę w szkole. Chwal, jeśli dobrze wykona swój obowiązek. Chwal, jeśli wykona go bez przypominania. Chwal, jeśli ma cywilną odwagę do czegoś się przyznać. Chwal, kiedy zdobędzie nową umiejętność. Jeśli tylko będziesz miał oczy i uszy otwarte, powodów znajdziesz wiele. Małe dziecko, często chwalone, robi ogromne postępy w krótkim czasie i będziesz zdumiony, obserwując jego rozwój. Nie mówiąc już o tym, że w takich warunkach krystalizuje się jego zdrowe poczucie własnej wartości, które w życiu dorosłym pomoże mu w realizacji wymarzonych celów.

W ramach pochwały nie musisz wygłaszać całego przemówienia na cześć dziecka. Nawet byłoby to niewskazane, bo dziecko natychmiast by poznało, że je czarujesz :-). Po prostu uśmiechnij się i pogłaszcz po głowie. Innym razem powiedz "Świetnie!" lub "Wspaniale!". Kiedy indziej spójrz na dziecko z dumą i lekkim wyrazem podziwu, nie mówiąc zupełnie nic. Proste gesty i słowa działają o wiele skuteczniej, są naturalne, niewymuszone i mają większą siłę przekazu. Gdy sytuacja tego wymaga, powiedz bardzo konkretnie, co spodobało Ci się w zachowaniu dziecka, aby miało ono jasność, czym tak naprawdę zasłużyło sobie na pochwałę.Jest jeszcze jedna ważna rzecz. Nie skąp dziecku pochwał - pamiętaj jednak, że muszą być one szczere. W przypadku, gdy mu się coś nie uda i "porażka" jest widoczna gołym okiem, nie mów, że jest super. Nie uwierzy Ci i straci do Ciebie zaufanie, albo zacznie przeceniać swoje talenty, co mogłoby doprowadzić do zarozumialstwa.

Postaraj się znaleźć coś pozytywnego w każdym przedsięwzięciu dziecka.

Naucz je, że nie od razu Kraków zbudowano i każdy cel wymaga trochę pracy. Proponuję taką ocenę: "Jeśli jeszcze trochę poćwiczysz, to z pewnością uda Ci się ulepić ładnego kotka. Ale powiem Ci, że bardzo mi się podoba to zestawienie kolorów, którego tu użyłeś - jest naprawdę pomysłowe". Albo - "tu Ci się udało tak uformować plastelinę, że wygląda prawie jak prawdziwe futerko... Super!". Powyższy przykład ilustruje ogólną ideę - oceniaj szczerze i obiektywnie, ale jeśli ocena wypada raczej niekorzystnie, zawsze znajdź coś, co warto pochwalić. I podkreśl, że może zawsze osiągnąć taki wynik, jaki zamierza (lub przynajmniej dużo lepszy od obecnego), jeśli będzie wytrwałe, będzie wielokrotnie próbowało i nie zrażało się pierwszymi niepowodzeniami.

Powiedz dziecku, że POTRAFI, że MOŻE, że DA SOBIE RADĘ.

Chwaląc, wyrażaj podziw całym sobą - intonacją głosu, wzrokiem, gestami - inaczej mówiąc, chwal z przekonaniem i entuzjazmem. I ciesz się razem z dzieckiem jego osiągnięciami. Będziesz zaskoczony tym, jak często będziecie mieć sposobność do wspólnego świętowania jego dziecięcych sukcesów.

 

Przypomnij więc sobie –czy dziś pochwaliłeś już za coś swoje dziecko? Jeszcze nie? To miej oczy i uszy szeroko otwarte, by niezwłocznie nadrobić te zaległości.

 

źródło„ABC Mądrego Rodzica: Droga do Sukcesu” Jolanta Gajda